Over mij

Mirjam ter Brugge

Ik heb het beeld los gelaten van hoe ik dacht dat mijn leven eruit zou zien en ik heb geleerd plezier te vinden in het leven wat ik nu leef.

Mijn eigen verhaal is geen blockbuster in de dop, maar misschien eentje waar je wel delen van jezelf in herkent.

Als je mij jaren geleden had verteld dat ik een eigen praktijk zou hebben, dan had ik je voor gek verklaard. Mijn leven zag er toen heel anders uit. Na jaren van leren, presteren, uitglijden en weer opstaan, had ik een mooie baan als dialyse verpleegkundige weten op te bouwen.

Ik was gelukkig getrouwd, moeder van een prachtige zoon, een mooi stekkie en bezig een gezinnetje te vormen. De hectiek van het dagelijks leven zorgde ervoor dat ik weinig tijd had om bewust bij mezelf stil te staan. Het werk en mijn gezin nam ik heel serieus en stond bij mij op nummer 1. Mijn hoofd stond nooit stil. Piekeren, zorgen voor anderen, angst voor wat er ging komen, overal bovenop zitten om maar de controle te houden was heel normaal. Ik voelde me erg moe, maar dat nam ik op de koop toe.

Ik was ervan overtuigd dat het leven het goed met me voor had. Totdat we als gezin onze dochter en zusje verloren. De wereld stond stil, stortte in en alle veiligheid verdween onder onze voeten. Ik kan geen woorden vinden die ten volle uitdrukken wat dat toen met me heeft gedaan en nu nog met mij doet. Ik kwam in een diepe, donkere leegte terecht. Het enige wat ik deed was ochtends opstaan en ademen. Alles ging langs me heen en op de automatische piloot. Toen ik na lange tijd weer in contact kwam met mijn gevoel, keek ik op een hele andere manier naar de wereld om me heen en wie ik was. Heel veel zaken waren niet meer belangrijk en andere juist wel. Het moest anders. De oude vertrouwde manier van omgaan met mezelf, mijn situatie en omgeving werkte niet meer.

Door de jaren heen was ik de verbinding met wie ik nu eigenlijk ben kwijt geraakt. Als kind was ik heel gevoelig. Praten met verschillende mensen, Engelen en gidsen in de spirituele wereld was voor mij heel normaal en onderdeel van wie ik ben. Maar ik heb het altijd voor mezelf gehouden en deed er niks mee. Dat ik zo gevoelig was, werd gezien als een “obstakel dat opgelost” moest worden. Ik was heel erg bezig om de goedkeuring van anderen te verkrijgen en te laten zien dat ik het kon. Dat ik er toe deed, door mensen het naar de zin te maken. De focus hierop was zo sterk, dat ik alles om me heen vergat en vooral mezelf. Mijn hoofd draaide overuren en stond nooit stil.

In die tijd ben ik bezig gegaan met zelfreflectie, lezen van boeken, rouwtherapie, cursussen en verschillende opleidingen. Elke dag nam ik even tijd voor mezelf. Ik sta nu in contact met wie ik werkelijk ben, weet wat mij beweegt en waar ik energie van krijg. Een paar jaar geleden heb ik mijn eigen praktijk opgezet. Het duurde even voordat ik mezelf durfde uit te spreken en zichtbaar te zijn. Dit geeft nu een enorm bevrijdend gevoel en ik kan echt zeggen dat ik leef vanuit mijn hart.

Mijn man, mijn zoon en mijn dochter zijn mijn cadeautjes in het leven. In het weekend met zijn allen op de bank en een grote mok koffie is een geluksmomentje. Met mijn hond de natuur in en te zien hoe vrolijk hij elke dag weer is vind ik inspirerend. Maar de wereld ingaan en op avontuur gaan lijkt me heel spannend en geeft me ook energie. Op mijn lijstje staat nog steeds een rondreis door Australië en daar ga ik voor.

Wat ik inzie is dat ik meer leef vanuit de ingevingen die ik krijg, dat ik luister naar mijn lichaam, dat ik van mezelf hou en in mezelf geloof, dat ik alles aankan wat er ook op me afkomt. Het gevoel dat ik leef! Dat wens ik ook jouw toe. Dat kan ik niet zomaar voor je fixen, maar ik kan je wel helpen hierin je weg te vinden.